Jak pewna Ania mała emocjami się opiekowała :-)

Dzisiaj opowiem Wam o pewnej dziewczynce.

Powiedzmy, że ma na imię Ania. Niedawno skończyła 8 lat. Chodzi do szkoły i bardzo lubi swoje koleżanki. Czasami zdarzają się między nimi małe nieporozumienia, ale sami wiecie jak to jest – ktoś coś źle zrozumie i sprzeczka gotowa. Albo ktoś czegoś bardzo chce, ale tego nie dostaje i robi się zły..

Ania ma też koleżankę, która mieszka blisko niej. Dziewczynki spotykają się w weekendy, ale kiedy przychodzi pora rozstania, Ania czasami się denerwuje, bo zdarza się, że ta pora wypada akurat w samym środku zabawy. Pewnego razu właśnie tak się stało i Ania się zdenerwowała. Poszła do swojego pokoju i nie chciała z nikim rozmawiać.

Zauważyła to Mama (mamy zauważają takie rzeczy, nawet kiedy są bardzo zajęte ;-)).

Weszła do pokoju Ani i powiedziała:

- Coś mi się wydaje, że jesteś zdenerowana. Mam rację?

- Mhm – powiedziała Ania, nie patrząc na Mamę

Mama popatrzyła jak Ania chowa zabawki i zgarnia klocki do pudełka..

- Czy chciałabyś, żebym podzieliła się z Tobą moim sposobem na zdenerwowanie?
- Mhm - powiedziała Ania, spoglądając tym razem na Mamę przez chwilę.

Mama zaczęła mówić:

- Wiesz…. Ja nauczyłam się rozumieć złość.. Ona przychodzi na przykład wtedy, kiedy bardzo czegoś chcesz, ale tego nie dostajesz… Mam wrażenie, że teraz jest właśnie taka sytuacja..

Cisza.

- Jeśli chcesz, opowiem Ci trochę o emocjach. Usiądziemy sobie na Twoim łóżku i porozmawiamy, dobrze?

Ania bez słowa usiadła na łóżku i przytuliła się do Mamy.

Mama zastanowiła się chwilę nad czymś i zaczęła opowiadać:

- Wyobraź sobie, że emocje to takie małe dzieci, które mieszkają w Tobie i czasami przychodzą, żeby Cię o czymś poinformować. Na pewno o nich słyszałaś – jest złość, smutek, radość, strach….
Weźmy na przykład taką złość. Wyobraź sobie, że to taka malutka dziewczynka, która przybiega i krzyczy: nie chcę tego! Albo: kategorycznie się na to nie zgadzam! I płacze przy tym, a może tupie nogami…

A na przykład taki smutek chodzi ciągle zasmarkany i ma łezki w oczach… Albo strach…. Ciekawa jestem jak on wygląda. Jak myślisz?

Cisza, cisza.. aż wreszcie:

- Mamusiu… a gdzie właściwie mieszkają te emocje?

- Hmmm..  Zastanówmy się… Może jest jakieś miejsce w Twoim ciele, w którym je odczuwasz? – zapytała Mama

- Myślę, że one mieszkają w brzuchu. To są naprawdę malutkie dzieci, mają swoje pokoiki i małe łóżeczka i ja będę się nimi opiekować.

- To świetnie, w takim razie opowiedz mi o nich. Jak wyglądają, a może mają swoje imiona?

- Tak – ożywiła się Ania – złość to dziewczynka i ma na imię Zizi. Strach to chłopiec i ma na imię Supełek. Radość niech będzie Rolką, a smutek to Łezka.

- Bardzo mi się podobają te imiona – powiedziała Mama - A co robią teraz te maluszki?

Ania chwilę się zastanowiła…

- Wiesz mamusiu, one chyba poszły spać.. Chociaż nie, smutek jeszcze nie śpi..

- Tak? A czemu on nie śpi? Zapytaj go, czego potrzebuje

- On się martwi, bo mam jutro przeczytać książkę do szkoły, a poza tym mam jeszcze napisać pół strony pracy domowej, a Ciebie nie będzie przez cały dzień i ja będę tęskniła…

- I smutek myśli, że tego wszystkiego jest tak dużo, że trudno będzie sobie z tym poradzić? - upewniła się mama – sprawdźmy w takim razie czy tak jest naprawdę. Ile stron zostało do przeczytania?

- Czterdzieści..

- I jak myślisz, jesteś w stanie przeczytać to jutro? Tak, żebyśmy wieczorem miały czas na zabawę?

- Tak, myślę, że dam radę – uśmiechnęła się Ania

– I wiesz co, mamusiu? – dodała po chwili - Smutek chyba poszedł spać…

- W takim razie Ty też idź już spać – odpowiedziała Mama – Dobranoc…

Rano Ania obudziła się wcześnie. Czytała książkę, kiedy Mama weszła do jej pokoju.

- O, widzę, że już się obudziłaś. A czy Twoje maluszki też już wstały? – zapytała Mama

- Myślę, że jeszcze śpią. Chociaż nie - Ania wsłuchała się w siebie - Radość już się obudziła

- W takim razie cieszę się, że to akurat ona obudziła się jako pierwsza – powiedziała Mama i przytuliła Anię :-)